Jeśli mówisz tylko prawdę, to nie musisz nic pamiętać.

Jeśli mówisz tylko prawdę, to nie musisz nic pamiętać.
Kłamcy to inteligentni ludzie. Przynajmniej dobre kłamczuch miałyby takie być. 
Kilka razy w życiu, spróbowałam kłamać. Ale albo ja za głupia jestem, albo kłamanie to nie moja brocha. Bo ja zapominam szybko. Więc trudno było mi spamiętać co i komu naopowiadałam. I kłamstwo zawsze wyszło. 

Ale znam "inteligentnych" co to "inteligencję" swoją wykorzystać umieją perfekcyjnie. Nagada to głupot tu i tam. Tam rozwinie historię i tak zamota, tak zakręci, że normalny człowiek się gubi. A w dodatku kłamstwo powtarzane staje się prawdą, przynajmniej dla tego człowieka. Powtarzając jedną historię kilka razy, dodając do niej wątki poboczne, zaczyna kłamca inteligentny w nie wierzyć. Przecież tyle razy opowiadając przeżywał tą historię od nowa, że stała się ona dla niego prawdą akceptowaną.Jest jeden tylko warunek. Musi pamiętać całą tą historię i jej wątki. A jak wiemy najlepsza metoda na spamiętanie to powtarzanie, więc kółko się zamyka.


Czytałam kiedyś, że małpy też potrafią kłamać. A małpa istota nie głupia. Więc przyjmując teorię że my od małpy pochodzimy, kłamstwo ciągnie się za nami od prawieków. 

Istnieją kłamstwa i "okłamywanie kłamstwa", czyli wmawianie sobie że kłamstwo nie jest w rzeczywistości kłamstwem (co w rezultacie kłamstwem największym chyba jest). Są więc stwierdzenia: że mijamy się z prawdą, taimy niektóre tylko fakty, że jest to kłamstwo z konieczności, albo okazjonalne ipt., itd..

Szkoda, że tyle rzeczy, w które wierzymy okazują się kłamstwem. Bańką która pryska. Śniegiem, który przykrywa psie gówienka a wiosną i tak topnieje.

Ok. Jestem skłonna tolerować kłamczuchów. Uznajmy że jest to pewien rodzaj uzależnienia, tudzież choroby. Nie toleruję tylko kłamstwa w związkach, miłości. 
Tu po raz kolejny wychodzi na jaw moja głupota i naiwność, bo ja tylko czyste, monogamiczne związki uznaję. 
Może kiedyś święta to ja nie byłam i jakaś bajeczka mi się na język nasunęła. Ale nigdy nie okłamywałam partnera. Jak miałam dość, to po prostu mówiłam. Nie wiłam sobie ciepłego, nowego gniazdka obok będąc jeszcze w innym związku. Ludzie, którzy są razem powinni się szanować. A szacunek to przede wszystkim prawda. 
Kiedy coś jest nie tak jak powinno, należy o tym powiedzieć, albo chociaż delikatnie zaalarmować. A nie być z kimś, a myślami obok. 
Prawda boli, ok. Ale lepszy chyba taki ból niż rozczarowanie. A rozczarowanie to jeden z efektów ubocznych kłamstwa.

Mam czasami ochotę rozszarpać ludzi, którzy się oszukują, zdradzają, kłamią i mówią jeszcze, że to dla dobra drugiego. 
Jak bardzo można okłamać siebie? Bo to chyba nie jest próba usprawiedliwienia... 

Nigdy nie wiem co mam robić w takich sytuacjach. Kiedy widzę jak ktoś mi bliski oszukuję kogoś kto też mi jest bliski. Po czyjej stronie stanąć? Czy w ogóle się mieszać?
Jak pomieszam można że jeszcze bardziej namieszam, a jak dojdzie co do czego to będzie że ja namieszałam... 


 I biorąc czyjąś stronę znowu na najgorszą wyjdę. :(
Może jak wyrzuciłam to z siebie to coś sensownego wymyślę... 
A ponoć faceci to świnie. A ja w okół siebie mam tylko "złe" kobiety. 
No cóż 21-wiek. Teraz i kobiety mają skoki w bok. Szkoda tylko że zaraz obok mnie skaczą. 
Ja to mam szczęście. Szlag mnie trafi.... !!!!


No, wywaliłam z siebie trochę balastu... idę sobie zrobić kawę... 


Biorąc pod uwagę powyższe, chyba wolę być głupia niż kłamać.