rozmazane oczy cz.2

Wydawałoby się, że są idealni. Że są jak para butów. Bez drugiego tracą urok i funkcjonalność. Nie można przecież chodzić w jednym bucie. Inny do niego też nie pasuje.
Była teraz jak zgubiony but. Bezradna, niepotrzebna, nie do pary. Sama. Odstawiona na półkę ze złamanym sercem jak obcasem.
Co zrobiła, albo czego nie zrobiła, że stała się mu niepotrzebna. Gdzie uciekła magia i miłość o której zapewniał przy nocach skąpanych w czułości.
Czy można było dotknąć tyle razy, kochać nie kochając, karmić bajkami i uciekać wzrokiem w drugą stronę. Jak można żyć obok, nie wchodząc do domu.
Teraz wie że on zawsze stał w progu. Jakby czekając na kogoś kto jeszcze nie przyszedł. A kiedy się zjawiła po prostu oddał klucze i zabrał szczoteczkę.
Bez wyjaśnień i usprawiedliwień. Z cichym przepraszam. Nie była pewna czy chciałaby usłyszeć za co i dlaczego. Nic by to nie zmieniło. Albo zmieniło by wszystko. A ona chciała tego co było kiedyś. Chciała poprzesuwać wskazówki zegara. Wrócić... Ale czy na pewno chciała by wrócił on.
Chciałaby wymazać go z siebie. Chciała by jej skóra zapomniała jego dłonie, by jej usta zapomniały jego smak, by jej umysł zapomniał wszystkie słowa. Ale pamiętała...
Pamięta jak starannie i powoli zamykał drzwi. Pamiętała klamkę powoli unoszącą się do góry.
Pamiętała twardą podłogę która przytulała ją gdy wyszedł. Dywan który kołysał próbując ukoić szloch.
A może po prostu ona była głupia. Że po latach niewiary uwierzyła.
Rzuciła się w ramiona i spadła na twarz obijając sobie i serce i ciało.
Teraz zostały tylko blizny...
- Dzwonili i prosili o przesłanie prezentacji, najlepiej do końca tygodnia. Czy ty w ogóle słuchasz co od 10 minut mówię. - spytała rozdrażniona Magda.
- Pewnie, że słucham. Tylko cholernie mnie dziś głowa boli. Przepraszam. Jak prezentacja?
- Dla tej firmy z Płocka. Masz?
- Mam. Zaraz poślę.
- Ok.
Co czuła patrząc na Magdę, szczęśliwą mężatkę. Zazdrość, że jej się udało, złość, że ją ktoś kocha czy litość, że pewnie i tak ją zostawi...
Najbardziej nienawidziła się za to co z niej zrobił. Rozgoryczoną, zgorzkniałą, porzuconą kobietę. Która udaje. Świetnie udaje, że żyje.
To było najgorsze. Że teraz potrafiła tylko udawać. Jej życie było egzystencją... Plagiatem powielanym każdego dnia.