z miłości

HURA!!!
Właśnie się dowiedziałam!!! Przed chwilą dosłownie dzwonili!!! Sikam ze szczęścia po majtkach i podskakuję na krześle tak wysoko, że sobie tyłek o oparcie obijam...
Będzie żył. Naprawdę.
Będzie żył choć straciłam już nadzieję. Choć ze łzami się żegnałam...
Naprawią mojego HaPeczka.
Jestem szczęśliwa.
Staram się nie całować obcych facetów, ale tego cudotwórcę co go do życia przywrócił obśliniłabym całego.
HaPeczek kochany po kilku operacjach, transfuzjach i przeszczepach powróci do mnie cały i choć na rekonwalescencji, to jednak.
Strasznie się cieszę.

Swoją drogą, to zabawne jak się człowiek przywiązuje do rzeczy.
Wczoraj przeczytałam o Chińczyku, który tak był przywiązany do swojej poduszki, że się z nią ożenił. Poduszka była Made in Japan ;)
Ok, to już hart core.
Ale często przywiązujemy zbyt dużą wagę do przedmiotów.
W ramach swojej obrony od razu zaznaczam, że mój związek z HaPeczkiem to inny rodzaj metafizyki. Przecież to moja trzecia ręka. No i w pracy pomaga. Zarabiał na siebie. oooo

Nie rozumiem tylko ludzi którzy z przedmiotów robią pamiątki po kimś. Tak jakby miały nam te rzeczy zwrócić utracone uczucia, ludzi. A przecież to niemożliwe...

"Sentymentalna śmierć"

  sentyment
do miejsc i rzeczy
jest jak budowanie
pomników wspomnieniom

zmaterializowanie
wspomnień o kimś
jest jak desperacka
próba zatrzymania czasu