piątek, 31 sierpnia 2012

marzenie

Lubego nie ma już prawie tydzień.
Tęsknie.
Ale zbieram też myśli i słowa, a przede wszystkim odwage na rozmowę. Potrzebujemy przerwać tą ciszę, bez względu na konsekwencje tego.
Musimy coś ustalić, zrobic z naszym życiem.

Mam sporo czasu na myślenie. Od tygodnia to troszkę inna cisza niż zazwyczaj. Powoli znika ze mnie rozgoryczenie, złość a przede wszystkim jestem spokojniejsza. O dziwo.

Myślałam dziś o moim życiu. O tym co osiągnełam, co straciłam, jak się zmieniłam.
Przede wszystkim zmnieniły się moje priorytety.
Jestem mamą.
To dziś dla mnie najważniejsze.
Później jestem kobietą. Ale przede wszystkim szczęśliwą mamą.

Nigdy nie przypuszczałam, że można w sobie pomieścić tyle miłości i czułości.

Dziś uświadomiłam sobie, że najszczęśliwszy rok mojego życia to okres ciąży i urodzenia Potomnego. W jeden rok całe moje życie uległo zmianie. Kiedyś nie przypuszczałam że kiedyś w ogóle zdecyduję się na dziecko, a dziś uważnam że to najlepsze co mnie w życiu spotkało.

Od kilku miesięcy marzę o drugim dziecku.
To mój mały sekret.
Nie chcę aby Potomny był sam. Nie chcę też dużej różnicy wieku.

Tylko, że się boję. To nie jest dla nas dobry okres na tego typu decyzje. Nie chcę ratować związku za pomocą dziecka.

Muszę poukładać swoje życie.
Dla Młodego i dla Siebie przede wszystkim.

środa, 29 sierpnia 2012

150 kilometrów ciszy

Od wczoraj:
Wyjechał na tydzień delegacji.
Kolejny tydzień ciszy. Tylko 150 kilometrów dzielące nas. 150 kilometrów ciszy.
Mam nadzieję, że ta rozłąka nam pomoże.
Podjąć się działania. Jakiegokolwiek.
Uświadomi czego chcemy i co jest dla nas najważniejsze.
Może przypomni nam tęsknotę za Nami.
Może uświadomi, że nie ma już Nas. Że jesteśmy Ja i Ty.

Staram się w ciszy sama ze sobą pozbierać myśli. Odnaleść siebie. Odnaleść odpowiedź. Odnaleść Nas?

Kiedyś nie potrafiłam przeżyć dnia bez niego. Bez nas.
Nie potrafiłam odnaleść siebie bez niego. Był moim powietrzem. Był moim przetrwaniem.
Kiedyś napisałam:


Sama z NAMI


Tęskniłam za Tobą jeszcze zanim wyjechałeś. 

Próbowałam zaplanować co będę robić 'sama'.

A teraz...

Robię herbatę dla nas dwojga uświadamiająć sobie, że będę musiała wypić dwie.
Sprawdzam program w telewizji czy film który chcę obejrzeć nie leci przypadkiem w tym samym czasie co twój teleturniej. 
Mówię na głos swoje myśli i słyszęj jak trafiają głucho w ciszę. 
Przez moment nawet pomyślałam że się pogniewałeś i masz "ciche chwile" do mnie.

A ty wyjechałeś na dwa dni.

Wróć proszę szybko...
Bo bardzo mnie męczy bycie samej 'z nami'.



Wróć proszę szybko. Wróć z Nami...

Dziś:
Wysłałam mu wieczorem sms:
Kochamy Cię i tęsknimy.

Bo tęsknię za Nami. Mimo wszystko. Strasznie tęsknie...





Ps. Właśnie do mnie dotarło że on nawet nie wie że piszę wiersze. Czego ja nie wiem o nim?

środa, 15 sierpnia 2012

cicho

Jest cisza.
Ogłuszająca wprost.
Przez osiem lat znajomości, siedem lat uczucia, sześć lat związku, po raz pierwszy odwiedziła nas cisza.
Jest proszę, dziękuję, jak w pracy, co Mały, ale nic więcej... Niby są słowa, ale w uszach brzęczy dokuczając cisza.
I nie wiem co bardziej boli: słowa wyrzucane jak uderzenia w trakcie kłótni, czy ta dusząca nas cisza.

Chyba właśnie ta cisza. Bo jest bardziej sprytna. Zabija równie boleśnie, ale powoli. Z większym okrucieństwem.
Słowa uderzają niespodziewanie, z różnym nasileniem.
Cisza zabija świadomością tego co się właśnie dzieje.









A ja nie chcę mimo wszystko aby to umarło. Wbrew sobie, co zakrawa o masochizm...


Jak przerwać ciszę?..

wtorek, 14 sierpnia 2012

więc?..

Boli. 
Boli zderzenie z rzeczywistością. Spadłam z wysoka i nabiłam sobie siniaków. I sama sobie to zafundowałam, 
Czy zabrakło mi wiary czy może do teraz żyłam w swojej chorej wyobraźni?


Jest źle. 
Brak mi już sił. Kończy się mój zapas cierpliwości. Walczę, ale czuję, że to jak przelewanie wody widelcem. I co najgorsze: w tym wszystkim tracę siebie. 

A może już dawno siebie straciłam... 
Wierząc... 
Oddając po raz pierwszy siebie całkowicie...
Może to był błąd. Że za dużo. Że wszystko. 

I stoję. 
Zawieszona.
Między Nami a Mną. 
Czyli między Potomnym z nami a Potomnym ze mną. 

Staram się obronić Syna przed życiem jakie ja miałam ale decydując się na Nas, powoli teracę Siebie. 

Jak to się stało? Jak do cholery mogliśmy do tego dopuścic? Gdzie popełniliśmy błąd? 

Są słowa. Dużo słów. 
Jest też cisza. Ogłuszająca. 

I świadomość.
Że nie potrafię żyć bez nas, ale nie potrafię tez z nami...