czwartek, 30 września 2010

jak ciężarna nie potrafi zrozumieć starszych....

Emeryci słowaccy są bardzo podobni do polskich.
Narzekają podobnie jak nasi, chorują podobnie jak nasi, bywają równie kochani i upierdliwi zarazem...
Tę grupę społeczeństwa słowackiego mam okazję ostatnio poznać troszkę bliżej.
Otóż ciąża niby nie choroba ale do lekarza chodzić trzeba. Jak się okazuje zwykłe wizyty u "dowcipnego" pana ginekologa nie starczą, trzeba jeszcze lekarza domowego odwiedzać.
A tam w przeciwieństwie do oddziału położniczego TŁUMY emerytów, rencistów, kombatantów itp. Wszyscy czekają na swoją kolej i raczą się towarzystwem.
Zawsze zastanawiałam się czy z wiekiem człowiek choruje ze względów prawdziwie fizycznych, czy to może trochę tak mentalnie... Ciekawe zjawisko można było zaobserwować w Czechach. Wprowadzili oni bowiem opłatę za wizytę u lekarza. Za każdym razem kiedy udajemy się do pana/pani w białym kitlu co to kilka lat studiował/a a teraz chyba żałuje (przynajmniej o tym świadczy jej/jego mina), musimy zapłacić symboliczne 30 Kč czyli jakieś +/- 4,86 zł.
Niby skandal: bo nie dość, że człowiek chory to jeszcze płacić musi. Ale o dziwo ludzi w czeskich szpitalach mniej. I ilość chorób się zmniejszyła...
Może to bezczelne, ale wydaje mi się, że spora część emerytów odwiedza lekarzy, bo tak wypada. Bo z wiekiem to już trzeba.
Oczywiście nie wszystkich to dotyczy. Zdaję sobie przecież sprawę, że są i tacy którzy lekarskiej, fachowej pomocy potrzebują. Ale znam i ewidentne przykłady hipochondryków, którzy jak nikt inny potrafią wynajdywać sobie choroby i ich przejawy.

Ale wracając do tematu. Będąc zmuszona odwiedzać lekarza ogólnego mam możliwość zaobserwowania wyjątkowej walki o pozycję w kolejce. Wszystkie takie "akcje" z komuny znam tylko z opowieści, więc nie mam jakiegoś wielkiego porównania, ale mogło to chyba wyglądać podobnie. 
Przychodząc na oddział w mojej poliklinice, która trochę straszy korytarzami i szpitalnym zapachem, pierwsze co natykam się na TŁUMY emerytek/tów. Zdecydowanie istnieje mało takich miejsc, gdzie czuję się jak gówniara, i głupio mi ze względu na moje -ścia lat. Wszyscy z końcówką -śiąt spoglądają na mnie wrednym, pełnym pożałowania wzrokiem znad wypadającej sztucznej szczęki. Nie ma co liczyć, że cię przepuszczą w kolejce. Przecież ciąża to nie choroba, jak będę stara to zrozumiem dopiero co znaczy zmęczenie...

Zawsze staram się skrupulatnie policzyć ile osób raczyłam zastać pod drzwiami pani doktor, ale w ciąży wraz z przybieraniem w pasie, odwrotnie proporcjonalnie zmniejsza mi się iloraz inteligencji. Niestety często muszę zadać pytanie : "Kto z Państwa jest ostatni do pani doktor? Niestety, bo wtedy zaczyna się las rąk, kłótnia kto to był ostatni, oraz moje ulubione: "Panienko, tutaj wszyscy do pani doktor, tak to już jest ze starymi ludźmi." Następnie następuje litania przebytych chorób oraz następna lista prawdopodobnych.
Z głupim uśmiechem staram się więc czmychnąć najszybciej jak to możliwe na wolne miejsce siedzące i zająć się czymkolwiek, byle tylko bym wyglądała na zajętą czymkolwiek. No bo jeśli tylko pan/pani obok zauważy moje spłoszone spojrzenie i brak zajęcia, natychmiast uraczy mnie szczegółowym opisem wszystkich swoich (oraz małżonka - jeśli go jeszcze posiada) dolegliwości. Potem następuje lista przebytych chorób syna, córki, wnuka, wnuczki, siostry i sąsiada. To jakby próba przed wizytą u samej pozornie zainteresowanej p.doktor.
W dodatku wygląda to czasem jak na tureckim targu, gdzie to każdy targuje się o to kto miał więcej chorb, która gorsza i kogo bardziej boli. Są hardcory co potrafią nawet pokazać gdzie dokładnie boli. Chociaż chyba hardcore to ten co odważy się spojrzeć... 
Kiedyś chciałam być mądrzejsza i sprytniejsza i na zaczepki pani obok, co to chciała wdać się w miłą pogawędkę z kim innym jak nie ze mną, starałam się wmówić, że ja cudzoziemka jestem i nie rozumiem. Niestety... pani wyczytała z mojego akcentu, pochodzenie ruskie i wraz z panią która siedziała obok zaczęły monolog do mnie po rosyjsku. Nie pomogły tłumaczenia, że ja nie z Rosji, nie z Ukrainy, nie z Białorusi... Porażka. Teraz udaję głuchą.... na razie działa...

Zdarza mi się w w/w miejscu spędzić czasem i dwie godziny. Wprawdzie wizytę mam raz w miesiącu, czyli do teraz zaliczyłam ich chyba z 4, to mogę się pochwalić znajomością naprawdę wielu chorób. O istnieniu sporej części z nich nawet nie miałam pojęcia.
W trakcie tych wszystkich wizyt zauważyłam jedno. Nie ma tam ludzi w moim wieku. Tylko emeryci, chociaż oddział ogólny. Żeby chociaż jakaś trzydziestka, czterdziestka.... Nic... Chyba na Słowacji w tym wieku się nie choruje...

Na szczęście następna wizyta dopiero za miesiąc...

6 komentarzy:

  1. Ja też podejrzewam, że nasi emeryci chodzą do lekarza dla towarzystwa ;) W sumie chyba lepiej niż chorować, chociaż to utrudnia przedzieranie się naprawdę chorym do lekarza.
    Krótko mówiąc lepiej nie chorować. Na szczęście Ty nie chorujesz, a co się po drodze podkształcisz, uuuu :))

    OdpowiedzUsuń
  2. ech ta sluzba zdrowia i czasami wrecz karykaturalni pacjenci...dziekuje za komentarz u mnie

    OdpowiedzUsuń
  3. magneto,
    oj podkształcę się na pewno, a jak nie to przekształcę... z dwudziestoparolatki w emerytkę... :D
    to dlatego na wsiach mniej kobiet choruje... mają koła gospodyń i mają gdzie i z kim się spotykać...

    maybe-or-not,
    bardziej na miejscu niż "czasami" jest słowo "często"...
    nie ma za co...

    OdpowiedzUsuń
  4. Mnie też się wydaje, że to głównie potrzeba kontaktu i bycia wysłuchanym. Gdyby nasi emeryci mieli tyle rozrywek co ci z UK dłużej byliby młodzi i mniej zważali na swój wiek.
    Trzymaj się prosto i wkładaj stopery do uszu.

    OdpowiedzUsuń
  5. Polecam zapamiętałe czytanie ;D

    A z tym płaceniem... to tak na dwoje babka wróżyła... trochę nieuczciwe, a trochę temperujące tych "udawaczy"...

    Miłego dnia :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Czarny(w)Pieprzu,
    rzeczywiście trzeba przyznać, że słowiańskim emerytom trochę brakuje polotu. Niemieccy jacyś bardzie żywiołowi, uśmiechnięci... Na szczęście można zaobserwować małą zmianę na lepsze... :D Trzymajmy kciuki za naszych!

    Mała Mi,
    czyli potwierdza się zasada, że wszystko ma dwie strony medalu. :)
    Miłego Wam również...

    OdpowiedzUsuń