Pogodynka

"Pogodynka"

Czasami myślę, że jestem jak pory roku.

Czasem zimna, jak sniegi w styczniu,

swym tchnieniem zamrażam swe uczucia, tak łatwo jak grudzień jeziora w lodowiska.

Nie zważając na to co czujesz ranię twe sercę soplami ze swych jesiennych łez.

A ty jak taka "moja Marzanna" roztapiasz wszystko i sprawiasz, że znowu rozkwitam.

Dla Ciebie...

Wypuszczam kolejne pączki tej naszej miłości i staję się romantyczna.

Nawet ptaki namawiam by świergotały w rytm naszych serc.

Zatracam się w tej miłości tak głęboko, iż nadchodzą gorące dni lata.

W słonecznej gorączce doprowadzam nasze ciała do wrzenia, a serca aż płoną z miłości.

Ukazuję ogrom swego uczucia w słupku rtęci, mierząc go w stopniach Celsjusza.

Porażenie słoneczne serca leczę melancholią jesieni.

Staję się sentymentalna.

W ulewie z moich rozterek zakładasz swe różowe kalosze i do wiederka mopem zbierasz moje kryształowe łezki.

Jedną po drugiej.

Zbierasz suche liście z moich wspomnień a potem układasz je w ogromne serce i napis "Kocham".

Brniesz rok po roku z tym swoim uśmiechem.

Przetrzymujesz chłód zimy i gorąc lata.

Jesteś przy mym wiosennych rozkwitaniu i przekwitaniu jesieni.

Kroczysz dumnie i wciąż powtarzasz, że mnie kochasz.

Prawię Ci wierzę.

Bo tylko miłość utrzyma Cię przy mnie...

No i Twój optymizm.

To, że wciąż liczysz na anomalia pogodowe.

Bo przecież tą moją zmienność kochasz...

z dedykacją dla D.    :*