środa, 1 grudnia 2010

nieproszone przywileje

Byliśmy dziś z Lubym na zakupach. Zwyczajnie... znudzona siedzeniem w domu i odtwarzaniem mrocznych scenariuszy na temat czekającego mnie porodu, postanowiłam mimo strasznego śniegu na zewnątrz, udać się na spacer między półkami.
Przy okazji zahaczyliśmy o stoisko z dziecięcymi akcesoriami i zaopatrzyliśmy się w elektroniczną nianię. Można więc uznać, że jesteśmy prawie gotowi do przywitania potomka. Prawie, bo psychicznie to chyba do ostatniej chwili nie będziemy.
Pierwszą rzeczą widoczną, kiedy swym pingwinim krokiem zbliżam się gdziekolwiek, jest mój ogromnej wielkości brzuch. Trzeba być chyba ślepym albo wyjątkowo inteligentnym inaczej, by pomylić mnie, czyli ciężarną z czymkolwiek. Tym bardziej, że mój 38 tydzień ciąży wyjątkowo daj mi do wiwatu, co wyraźnie widać po moim wytrzeszczu twarzy.
Luby dumnie kroczy obok mnie taszcząc moją pełną przekąsek, papierów i niezbędnych rzeczy torbę oraz pchając, ciągnąc, bądź tocząc wózek z naszymi zakupami. O dziwo wygląda na dumnego. Z czego? Raczej nie z posiadania prywatnego wieloryba...
Staliśmy w kolejce rozmawiając o śnieżnej zamieci, kiedy nagle pan przed nami zaproponował, że przepuści nas w kolejce.
Szok! Zwyczajnie mnie zatkało. W ciąży jestem już dość długo. Znaczy tyle ile zwyczajna statystyczna ciężarna czyli 38 tygodni, ale stan ten odmienny, bardzo szybko stał się widoczny. Już w czwartym miesiącu można było bez problemów zauważyć, że jest nas zdecydowanie dwoje. Za to od siódmego miesiąca wszyscy sądzili, że na dniach urodzę, albo że spodziewam się co najmniej bliźniaków.
Ale pierwszy raz od tych paru miesięcy, ktoś oprócz Lubego zaproponował mi skorzystanie z jakiegoś przywileju.
Nie ukrywam, że stanie w kolejkach nie jest moją ulubioną formą spędzania czasu. I to bynajmniej nie z powodu lepszej alternatywy na wykorzystanie tychże chwil. Zwyczajnie, ciężko mi się stoi mając przed sobą kilkukilogramowy plecak. Ale jak zawsze kasy dla uprzywilejowanych zamknięte.
Grzecznie jednak podziękowaliśmy panu przed nami. Biedak sam miał chyba z siedemdziesiąt lat, w dodatku tylko mleko i chleb, my zaś cały wózek.
Ale liczy się gest, chęć. Vivat Dżentelmeni!!!
Zanim jednak zdążyliśmy podziękować, w kolejce przed nami i za nami rozpoczęła się debata.
Pani przed panem stwierdziła, że za czasów jak ona w ciąży, to nie było przywilejów dla ciężarnych. A stała po kilka godzin w kolejkach, bo w sklepach nic prawie nie było. A teraz proszę... Traktuje się ciążę jak chorobę.
Na co druga pani stwierdziła: że owszem ciąża nie choroba, nie inwalidztwo. A jak tak, to w domu siedzieć. Ona w dniu porodu (zapewniała, bijąc się pięścią w piersi obwisłe) jeszcze podłogę i okna umyła. Ale ci młodzi dziś się patyczkują, rozczulają...
Pan za nami dostrzegł inną stronę problemu: mojego Lubego. Przecież to niedorzeczne jak bezczelnym można być i żonę wykorzystywać do zyskania miejsca w kolejkach. Miałby mnie Luby w domu przy garach zostawić, albo do kaloryfera przywiązać, a nie po sklepach ciągać.
Na to już nie mogłam powstrzymać narastającej furii u Lubego. Zaczerwienił się, zapowietrzył... a spokojny z niego i opanowany typ, po czym w formie obrony ruszył do ataku. Bo cóż też pana za nami interesować może czy żona musi czy nie musi przy garach siedzieć, czy fakt, że w ciąży robi zakupy sprawia że jest mniej w ciąży czy też może czyni ją on ubezwłasnowolnioną i pozbawioną prawa robienia zakupów.
I rozpętało się piekło. Dosłownie i w przenośni...
A my winni całego zamieszania: ja i starszy pan uśmiechaliśmy się tylko do siebie kiwając głową. Chciał staruszek dobrze, wyszło źle.
Ja o przywileje nie prosiłam a musiałam zmierzyć się z brakiem zrozumienia o które nawet nie marzyłam...
Wystaliśmy swoje w kolejce, ja i starszy pan...
Odchodząc od kasy jeszcze raz uśmiechnął się do mnie, puścił stare pełne zmarszczek oczko, wyciągnął z kieszeni cukierka i wciskając mi go w dłoń odszedł bez słowa.
Mało jest takich dziadków jak on... 
Nawet kiedy odchodziliśmy od kasy dyskusja dalej się toczyła. Na szczęście już bez naszego uczestnictwa...

8 komentarzy:

  1. Bezczelne babska.
    Ja bym nie wytrzymała i wygarnęła im kazanie.

    OdpowiedzUsuń
  2. Jeszcze nie raz zmierzysz się z taką postawą. Najlepiej jest u lekarza. Byłam kiedyś z gorączkującym Krzysiem. Mały przelewał się przez ręce, ale musiałam odsiedzieć swoje i wysłuchać jakie to choroby panie przechodzą, że ledwie tu po recepty dotarły. Przepuścił mnie dopiero młody chłopak...

    OdpowiedzUsuń
  3. Ty sobie moze kup kolczatke i uzywaj:) Ja bym zdecydowanie nie wytrzymala i pojechalabym rowno po szanownych jejmosciankach:))) bo ja pyskate stworzenie od urodzenia jestem i nie daruje jak mi sie ktos pcha miedzy kartofle i schabowego.

    OdpowiedzUsuń
  4. Może dla rozładowania atmosfery powiem, że kiedyś miałam taki płaszczyk z kieszeniami na brzuchu;-)
    Nasiedziałam się też wtedy w autobusach do wypęku, bo wyglądałam w tym płaszczu jak w 9-tym miesiącu ciąży, a trafiałam na samych dżentelmenów jak widać;-))))

    OdpowiedzUsuń
  5. Oleńko,
    bezczelna nie bezczelna... mnie już naprawdę wszystko czasem jedno...
    Staram się ostatnio nie denerwować i z politowaniem spoglądam na ten typ ludzi.
    Zresztą uważam że jest to prowokacja do kłótni... a na to akurat najmniej miałam ochotę...

    OdpowiedzUsuń
  6. Nivejko,
    powoli zaczyna do mnie docierać co mnie jeszcze czeka. Akurat jeśli chodzi o ciężarne, to my twarde sztuki wiele wytrzymamy, ale matki z małymi dziećmi to już inny problem...
    Mam nadzieję, że wtedy obudzi się we mnie prawdziwa lwica.

    OdpowiedzUsuń
  7. Stardust,
    pyskata to ja też być potrafię. Ale czasem po prostu nie warto...
    Ostatnie tygodnie ciąży chcę spędzić w spokoju, wyciszona... a nie zajmować i co gorsza denerwować się "jejmościankiami"

    OdpowiedzUsuń
  8. Akular,
    czyli szczęścia jednak u ciebie pod dostatkiem. Moja ciocia, z natury, bądź z wygody otyła jest. Ma brzuch który do złudzenia przypomina ciążowy i to z końca 9 miesiąca. I chlubi się kobiecinka, tym że w tramwajach zawsze znajdzie się dla niej miejsce siedzące. No cóż... niestety nic nie trwa wiecznie... powoli ludzie zaczynają dostrzegać i jej wiek, czyli wątpić że 50/60-latka może jeszcze zaciążyć... ;)

    OdpowiedzUsuń